W krzywym zwierciadle-opowieść Wigilijna

Post dla wszystkich tych, którzy jeszcze nie poczuli świątecznego klimatu mimo, że markety, reklamy w TV i Internecie nachalnie przypominają nam o nich od kilku miesięcy. 

Mam dziś dla Was krótką "Opowieść Wigilijną". Po mojemu.
Choć może lepszym tytułem byłby "Wigilijny koszmar"?

Historia ta oparta jest na faktach. 

Głównym bohaterem jest Zło Wcielone Ukryte w Futrze vel pies Pongo.

Zapraszam!

Nigdy nie zapomnę pewnej Wigilii, kiedy byłam jeszcze dzieciakiem . Miałam wtedy siedem, może osiem lat- ale to bez znaczenia. Mieliśmy tego roku w mieszkaniu wielkie, piękne, zielone drzewko i caaaaaałą masę nowych bombek. Pamiętam, że tata szarpnął się wtedy na drogie, ale naprawdę śliczne ozdoby choinkowe. Każda była inna, wyjątkowa, urocza... Choinkę przyozdobiliśmy wspólnie jakoś na  dwa lub trzy dni przed Wigilią. Nigdy nie robimy tego później. 
Pani Choinka w nowych błyskotkach prezentowała się obłędnie! Mówię Wam, dama pierwsza klasa! Wpatrywałam się w nią godzinami dziecięcym zachwytem, dopatrując się w tych migoczących światełkach, różnokolorowych girlandach delikatnie oplatających zielone gałązki i bogato zdobionych figurkach czegoś magicznego.

24.12. rano ze snu wybudził mnie trzask, pisk, krzyk i lament. W tej kolejności właśnie. Zaniepokojona tymi dziwnymi dźwiękami, udałam się zaspanym jeszcze krokiem i dość niepewnie w kierunku, skąd pochodziły, czyli do salonu... A tam Sodoma i Gomora. Pamiętam to do dziś.
Cały duży pokój przystrojony w zielone igły, na dywanie masa szkła, pochodzącego z pozbijanych w drobny mak bombek, a Pani Choinka leży smutno pośród tego całego syfu. Jeszcze smutniejsza jest babcia. Patrzy na to wszystko ze łzami w oczach i lamentuje:
- Cholera! Jeszcze karpia i makiełki do przygotowania miałam, a tu nagle trzeba to wszystko szybko posprzątać, ogarnąć... Taki bałagan, oooo matko!  Trzeba ubrać na nowo choinkę, ale w co?! Takie piękne i drogie bombki szlag trafił! A tu za kilka godzin wigilijna kolacja... Serce mi zaraz nie wytrzyma chyba! Jak to wszystko ogarnąć? A te bombki...?! No takie śliczne były! Matko Boska, za kilka godzin kolacja, a my w rozsypce! Trzymajcie mnie... A bombki? No taka szkoda(... )- I tak w kółko powtarzała i powtarzała, przybierając powoli nieco przerażający jak dla mnie, obłąkany wyraz twarzy.
 W tym samym czasie, dokładnie w tym samym... mój piesek(który obecnie biega pewnie beztrosko między drzewami i zrywa z krzaków tłuste kiełbaski w psim raju) hasa sobie radośnie po choince, bawi się tym, co pozostało z bombek i macha ochoczo ogonkiem. 
Taaak Sherlocku... to on jest sprawcą tego cyrku. Kiedy wszyscy byli zajęci przygotowaniami do kolacji, pociągnął za zieloną gałązkę raz, drugi, trzeci i... upsss...
Mama mierzy psa morderczym wzrokiem, wzrokiem psychopatycznego mordercy. Na jej twarzy maluje się szaleństwo. Narastające z sekundy na sekundę szaleństwo. Widzę, że z trudem tłumi pierwotny instynkt. Furia jest już blisko...
Tata patrzy smutnym wzrokiem i bezradny-nie mówi nic.
Ja uspokajam roztrzęsioną nadal babcię.
Mój brat... jak zwykle obżera się w tym czasie czekoladą i ogląda kreskówki w drugim pokoju.

Kurtyna w dół.

 Koniec 

Co prawda dziś wszyscy się z tego śmiejemy( niestety już nie w pełnym składzie...), ale wtedy... Uwierzcie, nie było nam do śmiechu. Wcale a wcale.

Pozdrawiam :)